Choć hirudoterapia zyskuje na popularności, niewiele osób wie że odbywać się może ona na ponad 20 różnych sposobów (zwanych technologiami). Również dobór miejsca, do którego przykłada się pijawkę nie pozostaje bez znaczenia. Ważne jest, by ustalić który fragment ciała zapewni najskuteczniejsze działanie pijawek, w zależności od schorzenia z którym mają walczyć. Poniżej przedstawiamy krótkie wprowadzenie do technologii stosowanych we współczesnej hirudoterapii.
- Hirudokompleksoterapia. Jest kompleksowym sposobem leczenia. Wykorzystuje się w niej te najefektywniejsze terapeutycznie i te najbezpieczniejsze obszary ciała, poddawane działaniom również w innych hirudoterapeutycznych technologiach. Ta – uważana za kanon w wspomaganiu leczenia większości chorób – świetnie sprawdza się również jako terapia profilaktyczna. Uważana jest dziś za najbardziej ekskluzywną i skuteczną technologię.
- Hirudoneuroterapia. Zadaniem tej technologii jest oddziaływanie na układ nerwowy. Polega na „drażnieniu” hirudozwiązkami produkowanymi przez pijawki odpowiednich włókien lub dróg nerwowych. Uściślając – terapeuta skupia się na tych, które unerwiają organy wewnętrzne lub obszary ciała, które mają zostać poddane zabiegowi. W technologii tej bardzo ważna jest możliwość stymulowania odpowiednich obszarów okołokręgowych, stamtąd bowiem wychodzą niemal wszystkie ważne szlaki nerwowe. Wykorzystywane są w niej również strefy Haeda (określone odcinki skóry wykazujące szczególną wrażliwość na takie bodźce, jak: ucisk, dotyk, ciepło, zimno, które w normalnych warunkach są niebolesne, a w miejscach tych wywołują ból skórny. Prawdopodobnie ból ten związany jest z chorobami narządów wewnętrznych). Ta metoda wymaga bardzo szczegółowej wiedzy na temat układu nerwowego.
- Hirudohemoterapia. A zatem oddziaływanie za sprawą układu krwionośnego. Sposób ten skupia się na odpowiednio położonych punktach, a także strefach na ciele człowieka, dzięki którym można szybko wprowadzić do krwiobiegu pacjenta konieczną ilość hirudozwiązków. Te mogą działać na głęboko osadzone organy wewnętrzne, które mają terapeutyczne znacznie przy danym schorzeniu.
- Hirudoimmunoterapia. Metoda ta wykorzystuje nasz układ limfatyczny. Umożliwia to „uzyskanie” mocnej odpowiedzi immunologicznej na bodźce oraz pozbywanie się z organizmu czynników chorobotwórczych.
- Hirudoenergoterapia. Metoda ta opiera się na oddziaływaniu na energetyczny system człowieka. Odbywa się to za pomocą stymulowania centrów energetycznych, rozmieszczonych na naszym ciele. Technologia ta pomaga optymalizować gospodarkę energetyczną ludzkiego ciała, zanim ewentualne nieprawidłowości zaczną objawiać się fizycznie – innymi słowy „przybiorą” kształt choroby.
- Hirudorefleksoterapia. To technologia oddziaływania na refleksyjne – a więc biologicznie aktywne – punkty na ciele człowieka. To te same punkty, które wykorzystywane są w akupunkturze. W tej terapii pijawki przykłada się do 2-3 miejsc, które położone są przy jednym z głównych kanałów energetycznych (meridianów). Ilość miejsc zależy zwykle od typu schorzenia.
- Hirudoautohemoimmunoterapia. Bardzo ciekawa technologia. Polega na świadomym i kontrolowanym zakażeniu pacjenta Aeromonas veronii, mikroorganizmem który żyje w symbiozie z pijawkami. Następnie terapeuta prowokuje gorączkę, sięgającą 40-21 stopni Celsjusza. Metoda ta wymaga rozwagi i kontroli lekarskiej. Obecnie stosuje się ją przy terapiach zaawansowanych (i zwykle uznawanych za nierokujące) przypadków nowotworowych.
- Hirudourynoterapia. Metoda wykorzystująca wodę, w której trzymane były czyste i zdrowi pijawki lekarskie (przez 5-10 dni). Stosowana jest ona do moczenia lub okładów na chore miejsca.
- Hirudoterapia hybrydowa. Technologia ta stosuje maści i kremy, które zawierają dodatki wyciągów z pijawek lekarskich. Ponadto pijawki wraz z fitoterapią, apiterapią, larwoterapią, terapią bańkową, a także innymi naturalnymi metodami.
- Kąpiele energostymulujące. W kąpielach tych wykorzystuje się 10 do 15 wysuszonych oraz sproszkowanych pijawek lekarskich, które dodawane są do wody o temperaturze 38-40 stopni Celsjusza.
- Technologia leczenia miejscowego. Wykorzystuje ona silne działanie nieokreślonej substancji, którą produkują pijawki (substancja ta rozszerza naczynia krwionośne) oraz hialuronidazy. Ta ostatnia zwiększa znacznie przenikanie istotnych biologicznie związków produkowanych przez pijawki, przez błony sąsiadujących ze sobą komórek i tkanek. To samo dotyczy stosowanych miejscowo środków leczniczych. Działanie miejscowe obejmuje obszar ok. 2,5 – 3 cm wokół miejsca, do którego została przystawiona pijawka.
Jak wybieramy technologię hirudoterapeutyczną?
Wybór odpowiedniej metody podyktowany jest kilkoma czynnikami. Niektóre z nich sprowadzają się do względów technicznych – np. możliwości przystawienia danemu pacjentowi pijawki w konkretnym miejscu. Na szczęście mnogość możliwości pozwala na to, by w każdej niemal sytuacji znaleźć odpowiednie rozwiązanie.
A jakie inne aspekty odgrywają ważną rolę, w doborze i skuteczności przeprowadzanych sesji hirudoterapeutycznych?
- Prawidłowe zdiagnozowanie dolegliwości, wobec której miałaby zostać przeprowadzona sesja z udziałem pijawek.
- Metoda terapii dopasowana do konkretnej osoby, jej predyspozycji i oczekiwań.
- Odpowiednie miejsce przystawienia pijawek. Wykluczając wyjątkowe okoliczności, przy każdej metodzie pijawki powinny zostać przy skórze do momentu samodzielnego się od niej odczepienia.
- Określenie liczby pijawek niezbędnej do przeprowadzenia całej sesji terapeutycznej.
- Ustalenie liczby pijawek niezbędnej do przeprowadzenia poszczególnych seansów.
- Określenie należytych przerw pomiędzy poszczególnymi seansami terapeutycznymi.
- Określenie czy w przebiegu terapii konieczne jest powtórzenie sesji hirudoterapii, uwzględniając różne jej odmiany.
- Należy pamiętać o tym, że pijawka lekarska żyje zawsze w symbiozie z bakterią Aeromonas veronii biotyp sobria. Z tego powodu u osób z osłabionym systemem odpornościowym (według badań przeprowadzonych przez Amerykanów dotyczy to ok. 10% populacji), może spowodować miejscowe zakażenie skóry wokół i w pobliżu miejsca żerowania. Towarzyszy temu zwykle silny świąd i wysoka (ok. 40 stopni Celsjusza) gorączka. W takiej sytuacji stosuje się zwykle antybiotykoterapię. Aeromonas veronii oraz Aeromonas veronii biotyp sobria są wrażliwe na wszystkie niemal antybiotyki, poza: amoksycyliną, ampicyliną oraz cefazoliną.
Więcej na temat pijawek oraz hirudoterapii pisaliśmy tutaj oraz tutaj.
Źródło:
https://cenmn.wordpress.com/hirudoterapia/technologie-hirudoterapeutyczne/
Opracowała Ewa Wysocka
