Żeń-szeń rośnie przede wszystkim w Azji – uprawiany jest tam od bardzo dawna. To niewielka bylina z rodziny araliowatych, posiadająca mało rozgałęziony, mięsisty korzeń palowy. Kształtem przypomina czasami ludzką sylwetkę – stąd wzięła się jego nazwa, pochodząca od chińskiego rénshēn, czyli „człowiek-korzeń”. Z korzenia tego wyrasta łodyga, osiągająca maksymalną wysokość do 70 cm. Żeń-szeń rośnie bardzo wolno. Po 8-10 latach od momentu kiełkowania, korzeń waży zaledwie 10 g, po 20 latach 20-25 g. Hodowcy żeń-szenia stosują techniki wzmagające nieco zarówno szybkość wzrostu, jak i przyrosty jego wagi.
Rośliny te owocują jesienią. Wtedy to wykopuje się korzenie w całości, pod warunkiem że waży co najmniej 10g. Świeże korzenie wysyłane są najczęściej do zamawiających je firm farmaceutycznych. Suszone w całości zaś, zostają na lokalnym rynku. Gatunków żeń-szenia jest kilka. Najczęściej spotykanym jest Radix Ginseng. Okazy rosnące dziko, są cenniejsze niż te, które pochodzące z uprawy. Do izolowania związków czynnych w celach przemysłowych, wykorzystuje się całą roślinę w czasie kwitnienia. Pokrewne gatunki – nazywane pseudo żen-szeniem (Panax notoginseng Burkill, Panax pseudo ginseng Walich i Panax japonicus C. A. Mey) – dostarczają mniej surowca, niż Radix Ginseng. Panax quinquefolium L – pięciolistny żeń-szeń pochodzący z Ameryki Północnej – od wieków stosowany był przez kanadyjskich Indian. Uprawiany jest na dużą skalę w Ameryce i Azji, charakteryzuje się niskim stężeniem związków czynnych i szybkim wzrostem. Wykorzystywany jest jako tańsza i łatwiej dostępna alternatywa dla “prawdziwego” żeń-szenia.
Wszechstronne działanie
Żeń-szeń prawdziwy zawiera mieszaninę 16-stu saponim trójterpenowych. Są one połączeniami aglikonów panaksadiolu, panaksatriolu lub kwasu oleanolowego z 3-6 cukrami prostymi. Na początku lat 60., przez japońskich naukowców zostało wykrytych 12 związków saponinowych. Nazwali je ginsenozydami. W tym samym roku badacze radzieccy wyizolowali 6 związków (z których 2 okazały się identyczne z ginsenozydami) i nazwali je panaksozydami. Inne gatunki żeń-szenia również zawierają podobne związki. Wszystkie gatunki rośliny zawierają związki, których struktura przypomina ginsenozydy.
Jak to działa?
Wyciąg z żeń-szenia i innych podobnych mu roślin, ma działanie ogólnopobudzające oraz wzmacniające na ośrodki ruchowe i wydalnicze. Znajdują się one w ośrodkowym układzie nerwowym i rdzeniu przedłużonym. Bodźce które wychodzą z tych ośrodków, docierają do wielu narządów wewnętrznych. W tym właśnie upatruje się tak szerokie działanie korzenia żeń-szenia. Badania pokazały, że:
- obniża on ciśnienie krwi,
- działa moczopędnie,
- usuwa toksyny z organizmu,
- zmniejsza poziom cukru we krwi,
- ma właściwości przeciwwrzodowe,
- przeciwdziała rozwojowi niektórych nowotworów,
- pobudza czynność serca.
Potwierdziły również, że jest to surowiec mający wszechstronny wpływ na organizm, zwiększając ogólna wydolność, zdolności adaptacyjne nawet do trudnych i długotrwałych, niesprzyjających nam warunków otoczenia. Pomaga również w przystosowaniu się i poradzeniu sobie z dużym wysiłkiem.
Źródło:
http://medico.seomex.pl/zen-szen/
Opracowała Ewa Wysocka
Należy do artykułu dodać, że kuracja żeń-szeniem ma też przeciwwskazania i wymaga ścisłego dawkowania ponieważ w nadmiernej ilości może doprowadzić do bóli głowy, biegunki, zmian skórnych, utraty masy ciała, zakłócenia snu, nadmiernej pobudliwości nerwowej. Poza tym żeń-szenia nie powinny stosować osoby ze skłonnościami hipoglikemii ponieważ bardzo obniża poziom cukru we krwi, a także osoby chore na hemofilię i inne zaburzenia krzepnięcia krwi ze względu na działania przeciwzakrzepowe preparatu z żeń-szeniem.
Dla dobra ludzi oprócz dobrodziejstw..,zawsze należy podawać przeciwwskazania, bo to nie mniej ważne od dobrodziejstw….