Mistyczne mumio. Czym jest i jakie ma właściwości?

Mumio to szlachetna i nieco tajemnicza substancja, która przypomina żywicę. Zawiera rzadkie substancje lecznicze, kwasy tłuszczowe, minerały i aminokwasy o dużej mocy. Badania nad działaniem mumio rozpoczęły się na terenie byłego Związku Radzieckiego. Dziś preparat ten jest integralną częścią rosyjskiej medycyny, w obrębie której stosowany jest m.in. u osób z problemami układu kostnego.

Zachodnia medycyna wciąż jeszcze podchodzi nieufnie do tej substancji. Choć przez lata obowiązywał zakaz jej eksportowania – ze względu na rzadkość występowania i wysoką wartość –  staje się powoli dostępna, w śladowych wciąż ilościach, również poza Rosją.

Skąd pochodzi mumio i co mówi nam historia?

Uważa się, że mumio to wysięk lub żywica którą można znaleźć tylko w niektórych jaskiniach lub dziurach w skałach, na wysokościach 2000-5000 m. W miejscach tych swoje gniazda od setek, a nawet tysięcy lat, miały m.in. pszczoły. Prawdopodobnie można by określić mumio jako koncentrację skamieniałego miodu, obumarłych pszczół, pszczelich gniazd i wosku, które przez długi czas przenikają przez skały pod wpływem wody źródlanej. W efekcie powstaje żywicopodobna substancja, bogata w minerały (szczególnie krzemionkę), bardzo rzadko występujące aminokwasy oraz kwasy tłuszczowe. Pierwotny, oryginalny surowiec nie ma znaczenia. Liczy się to, by podlegał przetwarzaniu w warunkach górskich przez setki lat. Średni wiek mumio – jak określają naukowcy – wynosi 700-900 lat.

Mumio występuje w szczególności w górach Kaukazu, Ałtaj oraz Tybetu.

Już w starożytności lekarze opisywali metody jego wydobywania i wykorzystywania. Od lat stosowane w przypadku: złamań, skręceń, migren, polio, epilepsji, porażenie nerwu twarzowego, zatruć, wrzodów, problemów żołądkowo-jelitowych czy gruźlicy. Jako suplement znany jest wschodniej medycynie od ponad 3000 lat. Również Arystoteles pochylił się nad niezwykłymi właściwościami tej substancji. Mumio to jej tradycyjna europejska nazwa. W wolnym tłumaczeniu oznacza „profilaktyczny, ochronny”. Folklor nazywał mumio Krwią gór lub Łzami skał. Występuje tylko w niewielu miejscach. Ze względu na rzadkość i wysoką cenę, lokalizacje w których można było je znaleźć były zawsze objęte tajemnicą. Kiedy w Rosji panował komunizm, eksport substancji był zabroniony, ponieważ uważano ją za skarb narodowy. Wciąż obowiązuje tam stare powiedzenie: Nic nie może uratować cię od śmierci… może z wyjątkiem mumio. Stosowane jest w Birmie (gdzie nazywane jest właśnie Cas-Tum, czyli „Krew gór”), przede wszystkim jako środek wzmacniający oraz przeciwdziałający starzeniu. W Indiach wspiera przede wszystkim walkę z astmą, przewlekłym zapaleniem oskrzeli, kamieniami nerkowymi, cukrzycą, chorobami skóry, używa się go również jako środek antyseptyczny. Szczególnie ceni się je za właściwości wspomagające walkę z cukrzycą. Kilka odmian Krwi gór spotkać można również w Indiach, Mongolii czy Japonii. Ze względu na swoje właściwości, porównywana jest do żeń-szenia. Sama substancja ma ciemny odcień, w temperaturze pokojowej przybierając postać miękkiego „toffi” (po tym poznajemy mumio dobrej jakości), o aromatycznym zapachu.

Siła prosto z gór

Mumio zwiększa odporność, zmniejsza zmęczenie mięśni o 15%, poprawia pamięć i poprawia kondycję psychiczną. Poza tym normalizuje funkcje ciała, czyli wewnętrznych i zewnętrznych narządów. Dzięki temu może być łączone z aktualnie stosowanymi metodami walki z AIDS. To nie koniec. Substancja ta skuteczna jest również w walce z chorobami dróg moczowych i zapaleniem pęcherza moczowego. Jest w stanie przyspieszyć proces gojenia się wrzodów, pomaga w pozbyciu się problemów z nieżytem żołądka i zapalenia żołądka o zmniejszonej i zwiększonej kwasowości. Przydaje się przy zapaleniu okrężnicy, poprawia czynność wątroby w przypadkach jej zapalenia i marskości, stymuluje proces formowania się krwi, poprawia funkcjonowanie kory nadnerczy i jelit, a także zwiększa skuteczność reakcji immunologicznych. To również jedna z najbardziej skutecznych broni przeciw alergiom. Przyjmowane regularnie, ma szansę zniwelować problem zupełnie. Podobnie sprawa ma się z trądzikiem czy wysypką. Z tym pierwszym zmierzyć będzie się musiał prędzej czy później każdy nastolatek, a ponad 80% z nas nie może pozbyć się problemu do 30 roku życia. Mumio to jeden z najlepszych środków wspomagających tę walkę. Może być stosowany jako tonik (zastępując multiwitaminy i mieszanki mikroelementów) również w przypadku egzemy. Łagodzi dolegliwości związane z: zakrzepowym zapaleniem żył różnego pochodzenia, ropnym zapaleniem ucha, chorobami przyzębia, a także schorzeniami obwodowego układu nerwowego, zapaleniem korzenia nerwu, zapaleniem splotu nerwowego, zapaleniem nerwu i nerwobólami.

Wykazuje umiarkowaną aktywność przeciwnowotworową. Częściowo hamuje procesy rakowe i stymuluje układ krwiotwórczy. Wyjątkowy skład bakteryjny mumio zapewnia działanie antytoksyczne, tonizujące oraz przeciwzapalne. Jednocześnie równoważy występującą dysbakteriozę (zaburzenie składu flory bakteryjnej przewodu pokarmowego), dlatego w niektórzy przypadkach jest lepsze niż antybiotyki. Mumio zalecane jest również w okresie rekonwalescencji pooperacyjnej. Wpływa korzystnie na osoby borykające się z astmą oskrzelową, zapaleniem oskrzeli oraz zapaleniem płuc. Nie powoduje żadnych (łagodnych ani złośliwych) zmian w tkankach. Regularne stosowanie nie daje efektów ubocznych, dlatego nie jest szkodliwym stosowanie mumio przy ropnych procesach zapalnych.

Znane są również kosmetyczne benefity stosowania mumio. Preparat ten poprawia napięcie skóry, wspomaga redukcję zmarszczek, chroni skórę przed niekorzystnym wpływem środowiska, przywraca brakujące mikro- i makroelementy w tkance łącznej. Ponadto pobudza procesy regeneracji skóry, z powodu czego stosowane jest przy zabiegach redukujących i likwidujących blizny.

Choć jest to produkt naturalny, by go właściwie przetwarzać i oczyszczać należy posiadać niezbędną wiedzę. Proces ten odbywa się z użyciem technologii, gwarantującej pozyskanie wysokiej jakości substancji czynnych biologicznie. Procedurę która to umożliwia wykonać potrafi jedynie garstka osób na całym świecie. To właśnie te substancje stanowią podstawę prozdrowotnego działania mumio. Po oczyszczeniu i ekstrakcji, mumio staję się jednorodną, brunatno-szarą elastyczną masą, o błyszczącej powierzchni. Zapachem przypomina ambrę, jednak aromat mumio jest silniejszy i dominujący nad innymi. Można wyczuć w nim również nuty cedru, gorzkiego absyntu i odrobiny dzikiego czosnku. Smak ma gorzki. W temperaturze niższej niż 20 stopni Celsjusza zachowuje się jak plastik i jest twarde. Miękkie staje się po podgrzaniu (np. w dłoni). Szybko rozpuszcza się w wodzie, nie pozostawiając żadnego osadu. Najbardziej wartościowe jest oczyszczone mumio. W postaci tabletek lub proszku traci niektóre właściwości i jest mniej skuteczne. Wszystkie składniki mumio są łatwo przyswajalne. Sama substancja jest nieszkodliwa dla ludzi w każdym wieku.

Mumio oficjalnie

Pierwszym naukowym badaniem właściwości mumio była praca doktorska chirurga, dr Sakirova. Autor zbadał substancję pod kątem jej potencjału we wspieraniu gojenia ran i złamań. Ustalił, że suplement w istocie wykazuje dużą skuteczność, a także to że wspomagając proces gojenia kości, mumio poprawia ogólny stan pacjenta. Badania Sakirova stały się podwaliną pod dalsze naukowe badania właściwości Krwi Gór w traumatologii i innych dziedzinach medycyny.

W 1970 roku, T. Abdurahmanov wraz ze współpracownikami po raz pierwszy zastosowali preparat w przypadku zakrzepowego zapalenia żył głębokich kończyn dolnych. W trakcie terapii nie zastosowano innych leków czy suplementów, co było w tamtym czasie rewolucyjnym podejściem. Mumio podawano w dawce 0,3 g, 1 raz na dobę, przez 10 dni. Wyniki ogólnych badań klinicznych i biochemii krwi wykazały, że pacjenci od 3-ego do 6-tego dnia odczuwali ulgę w bólu, obrzęk kończyny dolnej ustąpił, a ogólny stan poprawił się. Pod koniec leczenia, w 8-10 dniu, u niemal wszystkich pacjentów temperatura w miejscu urazu unormowała się, a inne objawy choroby ustąpiły. Ponadto, stwierdzono że doustne przyjmowanie suplementu zwiększa o 1-1,5% zawartość hemoglobiny, liczbę czerwonych krwinek, normalizuje szybkość sedymentacji erytrocytów (ESR), a także dysproporcję białych krwinek.

W innej przedstawionej w tym samym roku pracy, T. Abdurahmanov ogłosił, że odkrył imponującą skuteczność gęstego ekstraktu z mumio, we wspomaganiu procesu gojenia przewlekłego zapalenia okrężnicy. Preparat podawano w dawce 0,2 g, 1 raz dziennie, przez 10 dni. Główne objawy choroby zniknęły u większości pacjentów w 4. lub 5. dobie po rozpoczęciu leczenia. Tylko w pojedynczych przypadkach zniknęły dopiero w 10. dniu leczenia.

W 1986 roku, V. Kozlovskaya zastosowała mumio jako wsparcie w leczeniu chorób obwodowych zakończeń nerwowych układu mięśniowo-szkieletowo-ruchowego (zapalenie korzonków nerwowych, atopowe zapalenie skóry, zapalenie splotu nerwowego, nerwobóle), poprzez wcieranie wodnistego roztworu mumio w dotknięte problemem części ciała, przez kilka minut. Po wtarciu i lekkim masażu, stan zapalny ulegał zmniejszeniu, a ból i swędzenie ustąpiły. Inne objawy chorób zniknęły w ciągu pierwszych 3-5 dni terapii. Procedura zakończyła się pełnym, 100% polepszeniem stanu u wszystkich pacjentów.

W badaniach laboratoryjnych na szczurach (1968, 1970) Y. Yuralieva, zajął się określeniem zdolności mumio do przyspieszania procesów regeneracyjnych we wrzodziejących dystroficznych zmianach żołądkowych. Polegało to na eksperymentalnym określeniu kompozycji, która mogłaby być stosowana w przypadku wrzodów żołądka i dwunastnicy. Następnie przeprowadzono badania kliniczne z udziałem 74 pacjentów, w dwóch klinikach -Internal Medicine Section of the Medical Institute w Kirgizji oraz Leningrad Institute of Health and Sanitation and the Medical School of the University w Tadżykistanie. Większość pacjentów borykała się ze schorzeniem od 2 do 10 lat. Ci którzy stosowali dietę, przyjmowali mumio w klinice w określonych warunkach. Podawano 0,1 g preparatu doustnie, 2 razy dziennie (rano i wieczorem) przez 24 do 26 dni, na 30 minut przed posiłkiem. Mumio rozpuszczano w 1 łyżeczce herbaty lub wody przegotowanej. 15-20 minut po przyjęciu roztworu, prawie wszyscy pacjenci odczuwali złagodzenie zwykle odczuwanych bólów głowy. Wszystkie objawy dyspepsji (niestrawności) – m.in. nudności, wymioty, zgaga czy odbijanie – ustąpiły po 7-10 dniach leczenia. W ostatniej fazie badania, pozostałe dokuczliwe objawy zniknęły u wszystkich pacjentów. Znaczne efekty zostały odnotowane u wszystkich 74 osób. Nie było niemal żadnych skutków ubocznych.

Kiedy mumio działa?

Mumio aktywuje metabolizm składników nieorganicznych w organizmie, zwiększa zawartość krwi w solach wapnia, potasu i fosforu, które to stanowią strukturalne części budowy kości. Pomaga zwiększyć ilość czerwonych krwinek we krwi i zawartość hemoglobiny, co przyczynia się do lepszego dopływu krwi do tkanek dotkniętych. Wpływa to również stymulująco na całe ciało. Mumio wykazuje szeroki zakres działania biologicznego, wspiera przystosowanie się organizmu do niekorzystnych czynników środowiskowych. Jest środkiem wzmacniającym, detoksykującym, przeciwzapalnym i bakteriobójczym, wykazuje działanie żółciopędne, pobudza określone funkcje układu odpornościowego i krwionośnego, poprawia metabolizm, stymuluje procesy regeneracyjne. Mumio likwiduje zmiany reumatyczne, oczyszcza niedrożności, eliminuje zaburzenia metabolizmu soli wodnych, wzmacnia działanie gruczołów płciowych. Wpływa pozytywnie na procesy nerwowe, może wchłaniać nacieki i masy, ułatwia usuwanie żółci. Wykazuje dużą skuteczność w przypadku chorób wywołanych stwardnieniem naczyń, jest stosowane do rozszerzania żył oraz w przypadkach zakrzepowego zapalenia żył.

Co więcej, mumio używa się z powodzeniem w walce z chorobami układu oddechowego, zapalenia oskrzeli, astmy oskrzelowej, gruźlicy, przewlekłego zapalenia oskrzeli, cukrzycy, obrzęków i kamicy żółciowej. Nabrało ono szczególnego znaczenia jako aktywator regeneracji tkanki kostnej i jako środek antyseptyczny. Dedykowane eksperymenty wykazały, że mumio eliminuje zaburzenia histaminowe przepuszczalności naczyń włosowatych. Mumio stosować można również w chorobach uszu, dziąseł, wątroby i serca. Ma korzystny wpływ na szereg ważnych wskaźników aktywności ciała, na przeżywalność i na wydłużenie średniego czasu życia. Zaleca się uwzględnienie przyjmowania mumio wraz z ogólnie podjętymi środkami, w przypadku ostrych form chorobowych związanych z promieniowaniem jonizującym (np. białaczką). Wcieranie specyfiku w skórę jest skuteczne w chorobach układu nerwów obwodowych, nerwobólach nerwu twarzowego i nerwu trójdzielnego. Stosowanie mumio doustnie działa zarówno bezpośrednio na przełyk i ściany żołądka, jak i na całe ciało. Pełni funkcję tonika, który pobudza układ odpornościowy i procesy regeneracyjne. Przyczynia się do przywrócenia i wzmocnienia utraconej energii. Ma stymulujący wpływ na poziom komórek, co skutkuje intensywnym ich podziałem, wzrostem ilości, wzmocnieniem metabolizmu kwasów nukleinowych oraz białek całkowitych. Z tego powodu mumio wpływa korzystnie na przywrócenie składu krwi obwodowej, szpiku kostnego i śledziony. Testy kliniczno-radiologiczne oraz mikrobiologiczne wykazały, że w terapii skojarzeniowej mumio jest dość skutecznym środkiem, przyczyniającym się do szybkiej eliminacji głównych objawów chorób, redukowania miejscowych reakcji zapalnych, a także poprawy ogólnego stanu zdrowia pacjenta. Poprawia również wskaźniki elektrokardiograficzne, wpływa na ogólny stan serca, stymulując jego pracę.

Prawidłowe i regularne zażywnie mumio może dostarczyć organizmowi najważniejszych witamin i szeroką gamę mikroelementów, a także zmniejszyć ryzyko wystąpienia niedoborów odporności. Przyczynia się ono do zdrowej i energetycznej długowieczności. Zaleca się jego stosowanie zarówno osobom w okresie pooperacyjnym, tym cierpiącym na przewlekle schorzenia, jak i profilaktycznie dla osób zdrowych.

Mumio uznawane jest powszechnie za środek posiadający przeciwzapalne, przeciwbakteryjne i przeciwbólowe właściwości. Okazało się skuteczne w wspieraniu leczenia:

• gruczolaków,
• reakcji alergicznych,
• alergii,
• artretyzmu,
• pęknięcia kości,
• astmy oskrzelowej oraz zapalenia oskrzeli,
• oparzeń,
• guzów,
• kamicy żółciowej,
• marskości,
• wstrząśnienia mózgu,
• zapalenia pęcherza,
• cukrzycy,
• chorób przewodu pokarmowego,
• zatruć pokarmowych,
• wrzodów gastrycznych (żołądka i dwunastnicy),
• zapalenia żołądka, ostrego zapalenia błony śluzowej żołądka i przewlekłego zapalenia żołądka,
• chorób żołądkowo-jelitowych,
• jaskry,
• hemoroidów,
• nadciśnienia,
• grypy,
• chorób nerek.
• chorób wątroby,
• zapalenia sutka,
• migren,
• otyłości,
• paraliżu,
• zapalenia gruczołu krokowego,
• zapalenia korzonków nerwowych,
• wysypki i trądziku,
• infekcji dróg oddechowych,
• reumatyzmu,
• zapalania zatok,
• zakrzepowego zapalenia żył,
• bólów zębów,
• gruźlicy,
• wirusowego zapalenia wątroby,
• infekcji wirusowych,
• układu sercowo-naczyniowego,
• pomaga oczyszczać ciało,
• oczyszczać wątrobę,
• przywrócić odporność,
• złagodzić objawy radio- i chemioterapii.

A to z pewnością jeszcze nie wszystko.

Stosowanie i dawkowanie

 Mumio spotkać można m.in. w postaci tabletek. I tak np. oczyszczony suplement pochodzący z gór Ałtaj, zawiera 0,2 g specyfiku. W opakowaniu znajduje się zazwyczaj 20-30 tabletek, choć dostępne są również paczki 60-tabletkowe. Kompozycja ta zawiera wiele organicznych i nieorganicznych substancji: melaniny zwierzęce, kwasy huminowe, kwasy fulwowe i aminokwasy, terpenoidy, steroidy, witaminy z grupy B i P, substancje poliolefinowe, a także makro- i mikroelementy (np. miedź, cynk, kobalt, mangan).

Najlepsze wyniki osiąga się w przypadku chorób sercowo-naczyniowych, oddechowych, żołądkowo-jelitowych, złamań i ogólnych problemów z układem kostnym, kłopotów reumatologicznych, cukrzycy, porażenia nerwów obwodowych, stanów alergicznych i chorób skóry (stosowane zewnętrznie i wewnętrznie).

• Choroby sercowo-naczyniowe. Zaleca się 3-miesięczną terapię. Po każdym miesiącu należy zrobić 10-dniową przerwę. Dawkowanie to 0,2 g (lub 1 łyżka stołowa) rano i wieczorem.
• Zaparcia.  2 g mumio mieszamy/rozpuszczamy z 1 l wody. Wypijamy 100 ml dziennie, przez 10 dni.
• Choroby wątroby. 0,2 g mumio, 1 raz dziennie przez 3 miesiące, bez przerwy. Następnie  robimy 10 dni przerwy i rozpoczynamy kolejny 3-miesięczny cykl.
• Stany alergiczne. 1 g mumio rozpuszczamy w 1 l gorącej wody. Wypijamy 100 ml dziennie, w świeżym soku owocowym lub wodzie mineralnej, przez 3 miesiące. Następnie robimy 2-tygodniową przerwę i powtarzamy 3-miesięczny cykl. Zaleca się roczną kurację.
• Nieżyt żołądka. 0,2 g (lub łyżkę stołową) rano i wieczorem, przez 3 miesiące. Po każdym skończonym miesiącu należy zrobić 10-dniową przerwę.
• Nadciśnienie. 0,2 g, 1 raz dziennie, przez 10 dni. Następnie robimy 5-dniową przerwę i zaczynamy kolejny cykl. Powinniśmy zużyć w ten sposób ok. 5 g mumio. Następnie robimy 1-miesięczna przerwę i powtarzamy całą procedurę 3 razy.
• Tonik przeciwstarzeniowy. Rozpuszczamy 5 g mumio w 20 łyżkach ciepłej wody. Przechowujemy w lodówce. Codziennie stosujemy 15 kropli. Kiedy roztwór się skończy, robimy 15-dniową przerwę i powtarzamy cykl.
• Schemat Shakirova:
• dzieci do 14 lat – 0,05 g,
• dorośli 0,2-0,5 g, 1 raz dziennie, rano na 1-2 godziny przed posiłkiem.

Cykl trwa zwykle 7-10 dni, następnie 10 dni przerwy, po których następują jeszcze 2 cykle. Niezbędna ilość mumio dla dorosłych określana jest na podstawie masy ciała:

• do 70 kg – 0,2 g,
• do 80 kg – 0,25 g,
• do 90 kg – 0,3 g,
• powyżej 90 kg – 0,5 g.

Nie są znane przypadki reakcji alergicznych lub wstrząsu anafilaktycznego po przyjęciu mumio. W trakcie jego stosowania nie należy pić alkoholu.

Jak przygotować mumio?

Jeżeli zdecydowaliśmy się na preparat w innej postaci niż tabletki lub maść (zwykle są to 5 gramowe kwadraty), powinniśmy przygotować je w określony sposób.

 Do nieco ostygniętej, zagotowanej wody, wkładamy kwadrat mumio. Pozwalamy mu się roztopić. Ważne by nie wkładać specyfiku do wrzątku, ponieważ może on zniszczyć niektóre  z rzadkich kwasów tłuszczowych zawartych w substancji. W Rosji mumio trzymane jest w lodówce i wyciągane raz dziennie. Wystawione na temperaturę pokojową mięknie. Następnie zeskrobuje się ilość odpowiadającą główce zapałki i rozpuszcza w ustach.

Dobrym sposobem jest również rozpuszczenie 5 g „saszetki” w 20 łyżkach przegotowanej wody (100 ml), a następnie schłodzenie naparu do pokojowej temperatury. Stężenie mumio w 1 łyżce wynosi w takim wypadku ok. 0,25 g. Jedna średnia łyżka to ok. 0,20 g, a jedna łyżeczka to ok. 0,1 g. Innymi słowy, 5 g porcja mumio zawiera 25 dawek po 0,2 g (lub 50 dawek po 0,1 g). Taki roztwór należy przechowywać w lodówce.

Podsumowanie

W 1978 roku w Moskwie, w Academy of Biological Science, dr A. S. Shakirova, V.N. Ismaila i A.Vishinskov opublikowali badanie zatytułowane Badania nad leczniczymi właściwościami mumio. Dokonana przez nich analiza wykazała, że posiada ono 28 różnych minerałów, 10 aminokwasów, witaminy z grupy B, a także krzemionkę.

Przeprowadzone badania udowodniły, że mumio pomaga regenerować ciało, jest detoksyfikatorem dla organizmu i poprawia działanie układu odpornościowego.

Dziś wiemy, że mumio zawiera 28 pierwiastków chemicznych oraz 30 makro- i mikroelementów. Poza tym 10 różnych tlenków metali, 6 aminokwasów (w tym melaniny zwierzęce), serię witamin, olejków eterycznych, żywic i substancji żywicopodobych. Znajdziemy tam również jad pszczeli, huminowe zasady i inne nie w pełni zbadane substancje.

Złożoność i zmienność składu mumio, w połączeniu z jego formą uniemożliwia obecnie dokładną definicję ostatecznej jego formy. Ogólnie rzecz ujmując, opis rysowałby się następująco:

• objętość części nieorganicznej przekracza zwykle 2-4 razy części organiczną.
• część organiczna zawiera: węgiel (20-57%), tlen (30-48%), wodór (4-18%) oraz azot (3-8%), w składzie kwasów, żywic i białek,
• część nieorganiczna zawiera: minerały wapnia, sodu, potasu, magnezu oraz glinu,
• poza tym część nieorganiczna obejmuje: ok. 30 mikroelementów ziem rzadkich – rubid, cez, bar, stront, ołów, chrom, antymon itp.

Stężenie każdego z powyższych wyrażana jest raczej w centygramach. Jednak są to substancje których nasz organizm nie posiada, a mumio wyczerpuje nasze potrzeby co do ich ilości w naszym systemie.

Mumio wykazuje szeroki zakres działań farmakologicznych. Stosowane jest najczęściej do wspomagania leczenia złamań, ponieważ pobudza metabolizm składników nieorganicznych w ciele, przyspiesza gojenie się złamań oraz ran, dzięki właściwościom regeneracyjnym i szybkiemu odbudowywaniu kości. Jednocześnie poprawia ogólną kondycję organizmu, normalizuje apetyt i sen.

Przypadki

Margaret M. z Dublina, skarżyła się na nerwowość, utratę energii i uporczywe zawroty głowy. Była dwukrotnie hospitalizowana i poddawana wielu testom, z których żaden nie dał wskazujących na przyczynę takiego stanu wyników. Powiedziano jej, że prawdopodobnie cierpi na depresję. Po tygodniu stosowania mumio jej zawroty głowy zaczęły zanikać. Dwa miesiące od momentu rozpoczęcia kuracji, jej zdrowie wróciło do normy.

M. N. z Londynu, starszy konsultant ds. zarządzania. Cierpiał z powodu wypalenia zawodowego, miewał ataki paniki, borykał się z zespołem jelita wrażliwego i obniżoną energią. W ciągu 1-miesięcznej terapii mumio jego zdrowie uległo poprawie.

H. M. z Dublina, 65 lat. Cierpiał z powodu choroby niedokrwiennej serca. Przyjmował mumio przez 2 miesiące. Po tym czasie zaraportował, że jego energia i libido wróciły, a bóle w klatce piersiowej pojawiały się bardzo rzadko.

P. L., z Klikenny w Irlandii, 70 lat. Cierpiała na depresję i dezorientację. Jej rodzina martwiła się możliwie rozwijającą się chorobą Alzheimera. Skarżyła się na bóle wszystkich stawów i przestała spotykać się z przyjaciółmi. Po 3 miesiącach przyjmowania mumio – a także innych suplementów – wróciła do spędzaniu czasu w towarzystwie przyjaciół.

[adrotate banner=”24″]

Mumio ma złożoną strukturę pod względem składu chemicznego i wydobywane jest tylko w górzystych rejonach świata. Wzmianki o jego bardzo skutecznych właściwościach znaleźć można już w starożytnej literaturze wschodu. Ponad 70 publikacji  medycznych i artykułów zawiera bogaty materiał dowodowy, na temat stosowania mumio przez starożytnych lekarzy. Stosowane je jako środek do stymulacji regeneracji w tkankach ciała, środek przeciwzapalny, antytoksyczny, preparat ogólnego wspomagania, a także jako środek przywracający upośledzoną funkcję nerwów obwodowych oraz znajdujących się w mózgu ośrodków odpowiadających za analizę.

Źródło:

http://bodycure4life.weebly.com/mumijo.html

Opracowała Ewa Wysocka